Τα καλοκαίρια

Τα καλοκαίρια ξεκινάνε πάντα φωτεινά, αλλά στο τέλος μαυρίζουν. Καμένα λάστιχα στην άσφαλτο. Δες θες να τα βλέπεις.

Τα καλοκαίρια είναι αντιπαραγωγικά από τη φύση τους. Αναβάλλουν τα πάντα γι’ αργότερα. Είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν. Γι’ αυτό τα αγαπούσες μικρός. Το κακό είναι ότι μεγαλώνεις.

Τα καλοκαίρια είναι για κορίτσια που μεγαλώνουν και πετάνε από πάνω τους προηγούμενους 16-17 και βάλε καταπιεστικούς χειμώνες.
Τα αγόρια θα είναι πάντα παράταιρα. Χρειάζεται να καούν πολλά ημερολόγια ακόμα για ν’ αρχίσει ο χρόνος να μετράει υπέρ τους.

Τα καλοκαίρια τα φυτά ξέρουν ότι ξαναρχίζει το ταξίδι προς το μαρασμό. Η αναπάντεχα ανθισμένη γαρδένια μου είναι το πιο απίθανο μήνυμα άμεσης ελπίδας.

Τα καλοκαίρια είναι πάντα θάλασσες σε νησιά.

Τα καλοκαίρια είναι ιστορίες χρόνια πίσω. Οι περισσότερες δεν είναι καν αλήθεια, αλλά τα ψήγματα της όποιας αλήθειας αρκούν για να κάνουν τις ιστορίες σχεδόν αιώνιες. Κάθε χρόνο εμπλουτίζονται κι από λίγο και κερδίζουν το χρόνο και το χώρο που χρειάζονται για να υπάρξουν.

Τα καλοκαίρια χωρίς τους φίλους δεν είναι καλοκαίρια.

Τα καλοκαίρια πάντα φεύγουν. Βρες μου ένα τρόπο να μείνουν εδώ.