Steven Wilson - Insurgentes
Το Insurgentes κατατάσσεται στο progressive rock, σύμφωνα με τους κριτικούς. Ποτέ όμως δεν μπορούσα να περιγράψω τις μουσικές του Wilson είτε έπαιζε με τους Porcupine Tree, είτε με τους Blackfield, είτε με τους No-Man. Τώρα που βγαίνει και μόνος του είναι ακόμα πιο δύσκολο. Τι θα πει progressive rock; Από μόνο του τίποτα. ΟΚ, να πω για όσους βρήκαν κατά λάθος τη σελίδα ότι η μουσική του είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη, δε θα παιχτεί σε club, δε θα παιχτεί στο ραδιόφωνο και σίγουρα δε θα την ακούσετε σε κανά super market ή ασανσέρ.
Με το Insurgentes πιστεύω ότι ο Wilson πηγαίνει ακόμα παραπέρα αυτό που ξεκίνησε πριν από χρόνια, να κάνει δηλαδή υπέροχη μουσική. Επειδή αυτή η δουλειά είναι προσωπική, είναι ακόμα πιο πειραματική και δαιδαλώδης. Τα couples, τα refrains και τα bridges έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ ευνόητα στη μουσική του Wilson. Τώρα είναι ακόμα πιο συγκεχυμένα κι αυτό μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Που ανεβαίνει και που σβήνει η μουσική είναι απρόβλεπτο.
Οι πιο μελωδικές στιγμές είναι σκέτο παραμύθι. Φερνουν στο μυαλό μουσική από την εποχή του The sky moves sideways και του Stars die. Αν δεν είχαν μεσολαβήσει τόσα χρόνια που έκαναν αυτή την παλιά εποχή του Wilson να μένει και να συνδυάζεται με στιγμές που πέρασαν για πάντα, θα μπορούσα να πω ότι είναι ακόμα καλύτερες οι σημερινές.
Οι σκληρές στιγμές (που δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο σκληρές όσο στο Fear of a Blank Planet) είναι μάλλον πιο ώριμες, πιο "κατασταλαγμένες", αν μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει τέτοιους όρους για τη μουσική.
Σε κάθε κομμάτι όμως υπάρχει ο έντονος πειραματισμός, η προσπάθεια να βγουν νέοι ήχοι, ακούσματα που δεν έχουμε συναντήσει έως τώρα κι αυτό είναι κάτι που δε θα σταματήσω να εκτιμώ στον Wilson. Ακόμα κι αν μερικές φορές είναι δυσνόητος ή δύστροπος, είναι real. Κάνει συναυλίες, γράφει μουσική. Αλλάζει groups, γράφει μουσική. Ταξιδεύει, γράφει μουσική. Δίνει συνεντεύξεις, γράφει μουσική. Ο άνθρωπος είναι μουσική. Αληθινή μουσική με συναισθήματα, βάθος και χωρίς ημερομηνία λήξης.
Οι στίχοι του στο Insurgentes με δυσκόλεψαν πολύ. Σε κάθε ανάγνωση βγάζουν διαφορετικό νόημα. Τώρα είναι κάτι και την επόμενη φορά το νόημα είναι ένα άλλο. Και ξανά από την αρχή.
Ένα άλλο θέμα που έχω με τις μουσικές του Wilson είναι ότι μέσα τους βλέπω εποχές. Κάθε φορά. Για παράδειγμα, το Deadwing ήταν καλοκαίρι, το πρώτο των Blackfield χειμώνας, το Schoolyard ghosts φθινόπωρο και πάει λέγοντας. Το Insurgentes για μένα είναι καλοκαίρι. Από καυτό μεσημέρι κάτω από τον ήλιο μέχρι συννεφιασμένο βράδυ, έτοιμο για καλοκαιρινή μπόρα στην πιο καλή περίπτωση.
Ο Wilson είναι η μουσική που θα διάλεγα ν' ακούω, αν έπρεπε να κρατήσω μόνο μία και να πετάξω όλες τις υπόλοιπες. Το Insurgentes το επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο.
Γιατί αυτό το post έχει διαφορετικό design από το υπόλοιπο website; Αν διαβάζεις από τον Feed reader σου, μπες και δες το design του.
