Η Cameron Diaz και ο Jeffrey Zeldman

Μια ιστορία για πιο μεγάλα παιδιά. Και δεν κρύβει τίποτα πονηρό αυτή η φράση.

Καθώς το ζευγάρι πλησίαζε, η γυναίκα δεν είχε χάσει τίποτα από τη γοητεία της κι εγώ συνειδητοποίησα ότι είχα καρφωθεί πάνω της. Όχι επειδή ένιωθα χοντρός, γέρος και κουρασμένος -ένας μεσόκοπος άνδρας που κρατούσε μια σακούλα με σκατά, που είχε βγάλει βόλτα ένα ενοχλητικό Shih Tzu με κλίση σε περιττώματα του δρόμου και περιτυλίγματα γλυκών- αλλά επειδή είναι αγενές το να κοιτάς επίμονα κάποιον. Είναι αγενές το να κοιτάς επίμονα τους άτυχους: τα παλιά τους ρούχα, τα χωρίς ελπίδα κυνηγημένα μάτια τους. Είναι, επίσης, αγενές να κοιτάς επίμονα τους γενετικά ευλογημένους, τους υπέροχους, τους φωτεινούς, τους γόνιμους, διάσημους και πλούσιους. Ακόμα δεν είχα αναγνωρίσει την Cameron Diaz, αλλά ακτινοβολούσε γοητεία.

Ένα στιγμιότυπο μερικών λεπτών, που θα μπορούσε να γίνει ταινία.