Δυο λόγια για το φίλο μου το Σάκη
Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Σάκης δεν είναι πια εδώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω δυο-τρία πράγματα για να τον θυμόμαστε όσο πιο πολύ και όσο πιο καλά γίνεται.
Γνωριστήκαμε με το Σάκη μέσω αυτού του site από κάποια σχόλια που έκανε στο blog. Από τις πρώτες στιγμές φαινόταν ότι θα τα πηγαίναμε καλά. Από κοντά ήταν όπως ακριβώς τον είχα μάθει στην παρουσία του στα social media. Στην πορεία τού έφτιαξα το πρώτο του site, μετά το λογότυπό του, μετά το εταιρικό του site και κάποια άλλα πράγματα που έμειναν στη μέση. Ήθελε να με πληρώσει σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά δε χρεώνεις τους φίλους, έτσι πάνε αυτά.
Πιστεύω ότι ο Σάκης ήταν ο καλύτερος στην Ελλάδα σε αυτό που έκανε, δηλαδή τη διαφήμιση μέσω Adwords. Αλλά πιο πολλή σημασία έχει που το ίδιο πίστευε η Google γι’ αυτό ήταν σταθερά προσκεκλημένος στα ετήσια summit της στην Αμερική. Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που είχε το προνόμιο αυτό. Πέρυσι θυμάμαι τελευταία στιγμή κατάφερε να βρει τα χρήματα για να καλύψει τα αεροπορικά, αλλά τελικά έχασε την πτήση! Ήταν να σκάσει. Και ποιος δε θα ήταν;
Με το Σάκη δεν είχαμε μιλήσει πάνω από 4–5 φορές στο τηλέφωνο κι αυτές για πρακτικά πράγματα του στυλ “θα αργήσω 10’ στο ραντεβού”. Μισούσε το τηλέφωνο, το Skype και όλα τα μέσα της συγχρονισμένης επικοινωνίας. Αλλά είχαμε σχεδόν καθημερινή επικοινωνία μέσω email και μηνυμάτων. Βρισκόμασταν 3–4 φορές το χρόνο, αλλά οι συναντήσεις ήταν από εκείνες που ξεκινάς με καφέ, συνεχίζεις με πίτσα και καταλήγεις να πίνεις μπύρες. Περνούσαν κάποια επικά 6ωρα χωρίς να το καταλάβεις. Κι όταν επέστρεφα σπίτι είχα φορτίσει και ταυτόχρονα αδειάσει τόσο πολύ που έκανα καιρό να ξαναβγώ. Νομίζω κι αυτός το ίδιο.
Η τελευταία μας συνάντηση ήταν πέντε μέρες πριν το τέλος. Μιλήσαμε για τα πάντα. Κλαφτήκαμε για το πόσο δύσκολα έχουν γίνει τα πράγματα για εμάς στην Ελλάδα και ότι δε μας παίρνει πια. Πάντα μετά από αυτό θέλαμε να πούμε για κάτι ευχάριστο και πιάναμε συνήθως την Apple προτείνοντας ο ένας στον άλλο apps, ενώ λιγουρευόμασταν ένα νέο laptop/κινητό/tablet/οτιδήποτε. Είπαμε ξανά και ξανά για τους αγαπημένους του Motörhead που τους είχε αφίσα στο γραφείο του και για τον Lemmy. Μετά, κλασσικά, μου πρότεινε νέα βιβλία. Τα μισά βιβλία που έχω πάρει από το Amazon είναι προτάσεις του Σάκη και το wishlist μου έχει καμιά 30ριά ακόμα που περιμένουν, όλα δικές του προτάσεις.
Επειδή ήξερε πως γελάω πολύ με αυτό, μου έδειχνε το δεύτερο κινητό, το “αμαρτωλό” όπως το έλεγε. Συζητούσαμε για κορίτσια, αλλά μου θύμιζε σταθερά ότι είμαι παντρεμένος και δεν πρέπει να τα σκέφτομαι αυτά γιατί αν και οι παντρεμένοι βγουν στους δρόμους, τι θα μείνει για τους εργένηδες; Ο Σάκης εξάλλου ήταν εργένης από επιλογή, όχι επειδή ήθελε κάτι άλλο και δεν του βγήκε.
Μιλήσαμε για την ελληνική κοινωνία και την οικογένεια και το θεό. Ως συνήθως σταθήκαμε λίγο παραπάνω σε αυτό γιατί οι απόψεις μας ταυτίζονταν τόσο πολύ που πάντα θες και λίγο ακόμα. Μου έλεγε για την τυχαιότητα των πραγμάτων και πώς μερικά πράγματα συμβαίνουν, απλώς γιατί συμβαίνουν. Και όπως πάντα ταυτιστήκαμε.
Μετά έλεγε για το πόσο δεν του αρέσουν οι τυπικές συγκεντρώσεις με άγνωστο κόσμο και πόσο τον εξαντλούν. “Κλασσικός introvert, ρε Σάκη” του λέω, “εσύ μου τα’μαθες αυτά” κι άρχισε να γελάει. Οπότε θεωρήσαμε καλό να σκεφτούμε και να εφεύρουμε νέους εργασιακούς χώρους σε μεγάλες εταιρείες, χώροι που θα λαμβάνουν υπόψη τους και τους εσωστρεφείς ανθρώπους, οι οποίοι πνίγονται σε open workspaces.
Κλείσαμε με μια απρόσμενη στροφή στα ζώα. Πίστευα ότι ο Σάκης δεν ήταν ζωόφιλος, αλλά μόλις μου είπε ότι αγαπούσε τις γάτες η κουβέντα πήρε extension για καμιά ώρα. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που έμαθα γι’ αυτόν.
Συμπαθούσε πολύ το newsletter μου και βοήθησε πολύ με το να το διαδίδει. Όταν ο μήνας πλησίαζε τα μισά και δεν το είχα στείλει μού το υπενθύμιζε μην το ξεχάσω. Εκτός από κάποιες φορές που είχε πολλή δουλειά και μου έλεγε: “Κοίτα μην το στείλεις τώρα και κάθομαι να το διαβάζω και παρατήσω τον πελάτη. Στείλ'το την άλλη εβδομάδα.”
Ο Σάκης ήταν ένας από τους ελάχιστους φίλους που έκανα στη Θεσσαλονίκη. Πέρα των κοινών απόψεων ήταν ένας άνθρωπος με ήθος, με αξιακό σύστημα, με κανόνες, με αξιοπρέπεια. Ήταν τίμιος και άνθρωπος σπαθί. Είχε μια κρυστάλλινη λογική, την οποία σχεδόν ζήλευα, έλεγε πάντα την αλήθεια και δε στρογγύλευε τις απόψεις του για να γίνει αρεστός. Ταυτόχρονα όμως είχε ευγένεια και ήξερε πώς να φερθεί.
Δουλέψαμε μαζί πολύ και βρεθήκαμε μαζί πολύ. Αλλά δεν ήταν αρκετό, ήταν πάρα πολύ λίγο αυτό. Θα μου λείψει και ο συνεργάτης και ο φίλος μου.
