2012. Το κακό, το καλό και οι “δημιουργικές πουτάνες”
Συνήθως στις προσωπικές ανασκοπήσεις ο κόσμος γράφει για καλά πράγματα και για επιτυχίες και όλα αυτά. Αν είναι να γράψει κάτι άσχημο που τον αφορά, το αποφεύγει. Πράγμα το οποίο προφανώς είναι προληπτική ιατρική. Αν όμως επιλέξεις να γράψεις και τα άσχημα, βιώνεις μια ωραία διαδικασία κάθαρσης.
Για μένα το 2012 ήταν μια χρονιά με πολλές καλές στιγμές, αλλά και με μερικές πάρα πολύ κακές. Μέσα στη χρονιά αυτή έκανα δύο τεράστια και μη αναστρέψιμα λάθη, για τα οποία μετανιώνω φυσικά κι αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, ευχαρίστως θα έκανα άλλες επιλογές. Παρεπιμπτώντως, τι βλακεία είναι αυτή να λέει ο κόσμος ότι δε μετανιώνει για τα λάθη του; Πας καλά άνθρωπέ μου;
Η αλήθεια είναι ότι είχα ετοιμάσει ένα ωραίο κείμενο όλο μυστήριο και ίντριγκα, ένα πράγμα—έτοιμο σενάριο για ταινία. Αλλά τελικά αποφασίζω να μην πω πολλά. Απλώς ότι έδωσα την ευκαιρία σε έναν άνθρωπο να μου κάνει μεγάλο κακό επαγγελματικά. Τα φράγκα και η δύναμη είναι γλυκά πράγματα, δεν μπορείς να τα απαρνηθείς εύκολα. Αυτό που δεν ήξερα κι έμαθα μέσα στο 2012 είναι ότι για χάρη τους μπορείς να ισοπεδώσεις ηθελημένα ακόμα και δικούς σου ανθρώπους. Να το κάνεις με σχέδιο. Να αποδομείς μέρα με τη μέρα τα καλά χαρακτηριστικά του άλλου, ακόμα κι αν αυτός ο άλλος ήταν ένας φίλος 15ετίας. Power and the money, money and the power, minute after minute, hour after hour—τα’ χουν πει όλα, πριν από εμάς.
Βέβαια, με όλα αυτά συνειδητοποιείς ότι οι λέξεις είναι παιχνίδια, αυτό που σημαίνει “φίλος” ή “δικός σου άνθρωπος” για σένα, είναι τελείως διαφορετικό για μένα.
Καλό μάθημα, δε λέω, αλλά θα προτιμούσα να μην το έχω πάρει ποτέ. Άχρηστη, συσσωρευμένη γνώση.
Το καλό. Αυτό.
Οι συνέπειες ήταν σχεδόν καταστροφικές και σε κάθε επίπεδο: με δυο λόγια ήταν από εκείνες τις περιπτώσεις που τα παρατάς και λες “και δε γίνομαι ψαράς;” Ευτυχώς κάπου εκεί εμφανίστηκαν κάποιοι άνθρωποι (μερικοί ήταν εντελώς αναπάντεχοι) κι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη γίνει αυτό. Λυπήθηκαν τα ψάρια μάλλον. Νέα projects, νέες ευκαιρίες συνεργασιών και κάθε τύπου υποστήριξη. Αυθόρμητη υποστήριξη. Από πολύ κόσμο.
“Ρε τι παίζει εδώ;”, σκέφτηκα, “Πώς γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι να με εμπιστεύονται και στα μάτια κάποιων άλλων να είμαι ευτελισμένος επαγγελματικά; Κάποιος θα έχει δίκιο και κάποιος άλλος άδικο.” Μάντεψε ποια άποψη διάλεξα.
Με όλα αυτά θέλω να πω ένα πράγμα: για κάθε ελεεινό τύπο στη ζωή μας, γνωρίζουμε 10 καλούς. Είναι βέβαιο ότι ισχύει αυτό και σε μένα και σε σένα και στους πάντες. Δεν έχεις παρά να κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά.
Αυτό που με έμαθε λοιπόν το 2012 ήταν ότι το να κάνεις το καλό δεν αγοράζεται με φράγκα ούτε κατακτιέται με τη δύναμη. Στέκεται πέρα απ’ όλα αυτά, είναι δωρεάν και η αξία του δε συγκρίνεται με τίποτα. Στην πραγματικότητα η μόνη μας περιουσία ειναι το πως μας θυμούνται οι άλλοι. Διάλεξε πως θες να σε θυμούνται. Διάλεξε με ποιους θα πας.
Στα δικά μας (design & development)
Το προσωπικό μου breakthrough του 2012 ήταν το άρθρο μου, What Successful Products Teach Us About Web Design, στο Smashing Magazine. Πολύ ωραία στιγμή που ήρθε μετά από κόπο. Μεγάλη τιμή. Βασικά, μου άνοιξε την όρεξη. Για να δούμε τι θα έρθει στο ’13.
Είχα την τύχη αυτή τη χρονιά να βρεθώ σε δύο πολύ ωραία συνέδρια του χώρου μας και κατά γενική ομολογία τα καλύτερα της χρονιάς: το JoomlaDay και το upNorth Conference, στο πρώτο μάλιστα κι ως ομιλητής. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι φτάνουμε στο επίπεδο τα συνέδρια του εξωτερικού, πιστεύω ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Αρχίζει και δημιουργείται μια κοινότητα καλών επαγγελματιών του Διαδικτύου, που πάει καλά κι εδώ και στο εξωτερικό. Ωριμάζουμε. Κάθε χρόνο θα είμαστε όλο και καλύτεροι.
Τεχνικά, έκανα ένα σημαντικό πέρασμα στο SASS και στην υιοθέτηση του Zen Grids. Αυτά από μόνα τους αλλάζουν τη λογική που γράφουμε CSS και βοηθάνε στο να σχεδιάσεις και περισσότερα και καλύτερα πράγματα στον ίδιο χρόνο.
Σε επίπεδο φιλοσοφίας design προσπαθώ να σκέπτομαι πια μόνο from Canvas in με την έννοια ότι η οθόνη (desktop, laptop, pad, mobile phone) είναι η αφετηρία. Δεν προσπαθείς δηλαδή να χωρέσεις το περιεχόμενο στην εκάστοτε οθόνη, αλλά να το αξιοποιήσεις ανάλογα με αυτή. Υπάρχει διαφορά. Οπότε, σε αυτή τη λογική το fluid layout, το design in the browser και το Responsive Web Design είναι σχεδόν προαπαιτούμενα.
Μέσα στο 2012 ανακάλυψα κι αγόρασα τη νέα αγαπημένη μου γραμματοσειρά. Λέγεται Elena και δε φαντάζεσαι πόσο αδικείται από μη retina οθόνες. Το retina display σε κάνει να χαζεύεις στα κείμενα, αλλά η Elena πραγματικά παίρνει άλλη διάσταση όταν τη δεις εκεί. Νομίζω ότι είναι πολύ κοντά στο τέλειο font.
Τα sites που με έκαναν να σταθώ πολλή ώρα ήταν το Tapmates με το αεροπλανικό εφέ στο showcase και το μπαρμπέρικο Blind Barber, στο οποίο το art direction είναι απλώς υποδειγματικό.
Και λίγο πριν το τέλος…
Το άλλο όνομα των freelancers είναι “δημιουργικές πουτάνες”
Αγγλιστί “creative whores”. Κατοχυρώνω τον όρο, είναι δικός μου ΟΚ; Μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις μόνο αν αναφέρεις την πηγή and all that.
Αν το καλοσκεφτείς, έχουμε πολλά κοινά. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για τον πελάτη, αλλά αυτός διαλέγει. Για να τον κερδίσεις πρέπει να του γυαλίσεις από την αρχή. Οπότε, κάνε ό,τι μπορείς ώστε να σε δει και να σε διαλέξει.
Στο δωματιάκι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Ακούς και κυρίως υπακούς. Αν κλείσεις μια καλή τιμή πριν μπείτε, πάει καλά. Αλλιώς θα σε πηδάνε για το τίποτα. Από την άλλη όμως πόσες φορές κακοί πελάτες δε φάγαν τα λεφτά από τις κακόμοιρες τις πουτάνες; Όσο κι αν προσέχεις δεν μπορείς να το αποφύγεις πάντα.
Υπάρχουν freelancers πολυτελείας και freelancers της κακιάς της ώρας. Το ίδιο και πουτάνες. Τους καλούς, και στα δύο επαγγέλματα, τους ζηλεύουν, τους κακούς ούτε να τους φτύσουν. Και κυρίως: καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, όπως μας λέγαν και στο σχολείο.
Σου λέω είναι πολλά τα κοινά.
Όταν στο μέλλον διαδοθεί αρκετά ο όρος “δημιουργικές πουτάνες” να θυμάστε ότι τον πρωτοδιαβάσατε εδώ και ήταν το τέλος του 2012.
Καλή και δημιουργική χρονιά!
