2 μέρες στο Nottingham και 2 στο Λονδίνο
Το να πάω στην Αγγλία για 4 μέρες δεν ήταν τίποτα μπροστά στο να είμαι στο New Adventures in Web Design για μία. Αλλά όπως και να το κάνουμε το Λονδίνο ήταν ένα απωθημένο.
Ξεκίνησα με τη συνηθισμένη μου αισιοδοξία ότι όλα τα βασικά (αεροπορικά & ξενοδοχεία) τα είχα κανονίσει και πράγματι έτσι ήταν. Όταν προσγειώθηκα όμως στο Gatwick είδα ότι δεν είχα σήμα στο τηλέφωνο. Στην ουσία το iPhone στο ταξίδι αυτό ήταν τηλέφωνο, email, browser, Google Maps και φωτογραφική μηχανή. Μάλλον δεν είναι και τόσο ωραία όταν τελικά απομένει να είναι μόνο φωτογραφική. Δεν ξέρω γιατί η Vodafone, που υπόσχεται ότι το roaming είναι ενεργοποιημένο by default, δεν κράτησε την υπόσχεσή της, αλλά θα το μάθω σύντομα. Ελπίζω να είμαι ψύχραιμος όταν συναντηθούμε.
Εντελώς συγχυσμένος πήρα το τρένο από το αεροδρόμιο, που μετά το άλλαξα με ένα άλλο, με στόχο το Nottingham. Για πρώτη φορά ήθελα να κάνω συνεχή check-ins από το GoWalla ώστε να ειδοποιώ αυτούς που με περίμεναν κι αυτούς που ήθελαν να ξέρουν τι κάνω κι αν είμαι καλά. Το κατάφερα μόνο στο τελευταίο τρένο όπου υπήρχε Wi-Fi.
Η ταμπέλα του σταθμού στο Nottingham ήταν το πιο φιλικό σημαδί εδώ και πολλές ώρες. Αν και ήξερα στο περίπου που έπρεπε να πάω για να βρω το ξενοδοχείο, ήθελα το Google Maps, βασιζόμουν στο Google Maps. Φυσικά, αυτό ήταν επιστημονική φαντασία εκείνη τη στιγμή, οπότε το πήγα με τον πατροπαράδοτο τρόπο: να ρωτάς όποιον βρίσκεις μπροστά σου. Όλοι προθυμοποιήθηκαν να μου απαντήσουν, νέοι και ηλικιωμένοι, μαύροι και λευκοί, γηγενείς και μετανάστες, γυναίκες κι άνδρες. Όλοι τους ήταν ευγενέστατοι και οι περισσότεροι χαμογελαστοί κι αυτό συνέβη με πολλούς ανθρώπους τόσο στο Nottingham όσο και στο Λονδίνο. Καταλήγω στο ότι αυτή η έμφυτη ευγένεια και το χαμόγελο είναι ο πολιτισμός τους. Όχι, λάθος. Οι Άγγλοι είναι ξενέρωτοι και φλούφληδες. Εμείς που είμαστε ωραίοι και μάγκες ξέρουμε.
Το Nottingham είναι μία μικρή, όμορφη και πλήρως οργανωμένη πόλη. Οι δρόμοι της ήταν συνεχώς πεντακάθαροι, η κίνηση πολύ ήπια και υπήρχε άφθονος χώρος να την περπατήσεις. Είχε αρκετό κρύο, το βράδυ έπεφτε κάτω από το 0, αλλά χωρίς υγρασία, οπότε το μόνο που χρειαζόταν ήταν απλά να ντυθείς καλά.
Δεν πρόλαβα να δω και πολλά, μια και όλα κινούνταν γύρω από το συνέδριο. Όμως αντιλήφθηκα πλήρως ότι το Nottingham είναι μία πόλη με χαρακτήρα. Υπάρχει μια ταυτότητα στα κτίρια, οι δρόμοι, οι γωνίες και τα στενά σε καλωσορίζουν και όλα αυτά δένουν με τους κατοίκους της. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, ναι, θα μπορούσα να ζήσω εκεί.
Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο με περίμεναν υπομονετικά η Μαρία, η Ζαχαρένια και ο Μιχάλης. Νομίζω ότι αυτά που είπαμε σε 2 μέρες ήταν συζητήσεις 2 εβδομάδων. Ένα overdose που ακριβώς επειδή είναι σπάνιο είναι και τόσο ωραίο. Μιλήσαμε για όλα, αλλά κυρίως για design, για τις συνθήκες της δουλειάς και για το New Adventures με μεγάλα διαλείμματα από ωραία κουτσομπολιά που κανένας δεν κάνει. Ή λέει ότι δεν κάνει.
Ήταν φανταστικά, όχι μόνο τα κουτσομπολιά, αλλά όλη η φάση και το καταευχαριστήθηκα.
Επιστροφή στο Λονδίνο. Χωρίς παρέα, μια και τα παιδιά πήγαν στα μέρη τους, ήμουν ένας χαρούμενος ταξιδιώτης που δεν είχε καμία ιδέα που θα πάει και τι θα κάνει. Για κάποια βασικά, όπως π.χ. το να βρω το ξενοδοχείο μου βασιζόμουν στο Google Maps που φυσικά συνέχιζα να μην έχω.
Μετά από αρκετή ταλαιπωρία το βρήκα, αν και όταν είδα το δωμάτιο σκέφτηκα ότι μάλλον προτιμούσα να κοιμάμαι στα παγκάκια. Το πρόβλημά του βασικά ήταν ότι δεν είχα από πουθενά φυσικό φως. Υπήρχε ένας άθλιος φωταγωγός από τον οποίο κάποτε μπορεί να περνούσαν οι ακτίνες του ήλιου, αλλά όχι πια, τώρα το αποφεύγουν κι αυτές. Τουλάχιστον ήταν καθαρό.
Παράτησα όσο πιο γρήγορα γινόταν το δωμάτιο και έτρεξα να γνωρίσω το όμορφο Λονδίνο. Σύντομα έφτασα στο Apple Store του Covent Garden.
Ακούγεται γελοίο το πρώτο πράγμα που επισκέπτεσαι να είναι το Apple Store, το ξέρω. Οι Apple haters μπορούν να κλείσουν τη σελίδα έτσι κι αλλιώς. Όμως το Apple Store ήταν το μοναδικό μέρος με free Wi-Fi, πράγμα που σήμαινε ότι θα έδινα σημεία ζωής μετά από πολλές ώρες. Σε ένα καταπληκτικό χώρο γεμάτο Apple προϊόντα ξεκουράστηκα, επικοινώνησα και φόρτισα το iPhone. Λίγα είναι αυτά;
Στο Covent Garden όλα ήταν ωραία. Πολύς κόσμος, ωραία μαγαζιά, μέρη να δεις και να φας. Εκεί, πάνω στο γεύμα της μέρας δηλαδή, αποφάσισα ότι δε θέλω να πάρω μετρό για τις μετακινήσεις από εδώ και πέρα, θα πήγαινα παντού με τα πόδια.
Αυτό έκανα λοιπόν. Πέρασα την Trafalgar Square, το άγαλμα του Nelson, χάζεψα το ποτάμι και κατέβηκα ως το Big Ben. Κι ενώ όλα ήταν μια χαρά, μάλλον πήρα κάποιο λάθος δρόμο. "Πόσο λάθος να είναι;" έλεγα. Όσο υπάρχει ο Τάμεσης δε γίνεται να χαθώ πολύ. Τα μαγαζιά είχαν κλείσει, είχε πάει 6μιση και ο κόσμος αραίωνε στους δρόμους. Στους αρκετά σκοτεινούς δρόμους του Λονδίνου λιγότερο αγριεύτηκα και περισσότερο έπεσα ψυχολογικά. Δε θα ήθελα να μένω εδώ. Εδώ η μέρα κλείνει πολύ νωρίς. Δύο ώρες περιπλάνησης αυτά σκεπτόμουν.
Στο ξενοδοχείο έβαλα Stephen Fry στην τηλεόραση να μου υπενθυμίζει την ωραία πλευρά της Αγγλίας.
Το επόμενο πρωί σηκώθηκα κι έφυγα επίσης πολύ γρήγορα από το ξενοδοχείο. Ο στόχος ήταν να δω το Μουσείο των Επιστημών.
Αυτή τη φορά, το περπάτημα ήταν αναζωογονητικό. Περνώντας από το Chelsea τα κτίρια ήταν φτιαγμένα από αυτό το πολύ βρετανικό τούβλο, τα αυτοκίνητα ήταν πολύ Mini Cooper και τα φύλλα των δέντρων πολύ πεσμένα. Αναίρεσα ό,τι είπα το προηγούμενο βράδυ και δήλωσα στον εαυτό μου ότι θα ήθελα να μένω στο Chelsea.
Φτάνοντας στο Μουσείo των Επιστημών είδα το πιο φανταστικό θέαμα μπορεί να δει κάποιος σε ένα μουσείο. Μηχανές, εργαλεία, αναπαραστάσεις, παιχνίδια, διαστημόπλοια, αεροπλάνα, καράβια κι αυτοκίνητα, ό,τι έχει σκεφτεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος νομίζεις ότι είναι εκεί μέσα. Όλα σε μια τέλεια αρμονία, σε ένα χώρο που τα παιδάκια χαίρονταν πιο πολύ από τους γονείς τους. Μπήκα και στον εξομοιωτή πτήσης και χαιρόμουν πιο πολύ κι απ' τα παιδάκια.
Πέρασα 3 ωραίες ώρες εκεί μέσα και θα περνούσα κι άλλες, μέχρι που μου καρφώθηκε να δω και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που ήταν δίπλα και είναι από τα πιο ξακουστά του κόσμου. Άλλο υπερθέαμα αυτό. Η πορεία του ανθρώπου, των φυτών και των ζώων, όλα σε ένα μέρος. Εδώ τα πιτσιρίκια, όχι απλώς χαίρονταν, αλλά βρίσκονταν σε παροξυσμό όσο πλησίαζαν το σημείο με τους δεινόσαυρους. Έκσταση. Χτυπιόντουσαν στα πατώματα από τη χαρά τους. Μπράβο δημοτικότητα οι dinos... Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας πέρασα άλλες 3 ώρες και ήδη είχα αρχίσει να κουράζομαι. Άσχετα που ήταν μόνο 4 το απόγευμα.
Είχα ώρα μπροστά μου και υποκρίθηκα ότι είχα και αντοχές κι έτσι έφυγα από εκεί με στόχο να φτάσω στο St James Park και στο Buckingham Palace. Όταν άρχισα να πλησιάζω το πάρκο ξαφνικά ήμουν εντελώς ξεκούραστος. Σουρούπωνε μεν, εγώ είχα τρομερή όρεξη δε. Ίσως γιατί ένα τεράστιο πάρκο στο κέντρο της πόλης είναι κάτι που το βλέπεις μόνο σε ανώτερους πολιτισμούς π.χ. στην Ατλαντίδα. Πέρασα τα ανάκτορα απαξιώνοντας να μιλήσω στη βασίλισσα.
Ο επόμενος στόχος ήταν το μουσείο του Winston Churchill. Στην ουσία πρόκειται για το καταφύγιό του στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα σε έναν υπόγειο λαβύρινθο γινόταν μία πλήρης αναπαράσταση των συνθηκών ζωής του Βρετανού ηγέτη. Αυτά που τώρα φαίνονταν χαριτωμένα στο φιλοθεάμον κοινό ήταν μια θλιβερή καθημερινότητα τότε. Ο Churchill, μια αμφιλεγόμενη μορφή στα χρόνια του, σήμερα είναι ένα εθνικό σύμβολο για τους Άγγλους και υποθέτω όχι άδικα.
Με τρία μουσεία σε μια μέρα, ήμουν σκασμένος από κουλτούρα. Τόσο που είχα ξεχάσει να φάω. Αποφάσισα το τελευταίο βράδυ λοιπόν να το γλεντήσω σε μια τοπική pub με λουκάνικα και Guinness. "Όσο κι αν αποτύχουν τα λουκάνικα, θα έχεις πάντα μια Guinness", σκέφτηκα. Τελικά όλο το γεύμα πήγε καλά. Με δεδομένο ότι το επόμενο πρωί έπρεπε να ξυπνήσω στις 5 για να πάρω το αεροπλάνο για Ελλάδα, δεν είχα πολλά περιθώρια. Απλώς έπεσα για ύπνο.
Το επόμενο μαρτυρικό πρωινό ξεκίνησε όντως στις 5. Όταν σου λένε να είσαι δύο ώρες πριν την πτήση στο αεροδρόμιο, να τους ακούς. Στα 20 περίπου γκισέ της Easy Jet υπήρχαν τουλάχιστον 500 άνθρωποι που θέλαν να κάνουν check in. Μπροστά μου είχα μια 6μελή οικογένεια Amish που έκανε την αναμονή στην ουρά πιο ευχάριστη ομολογώ.
Λίγο αργότερα βρισκόμουν σε μια άλλη ουρά, αυτή του τελευταίου ελέγχου πριν ανεβούμε στο αεροπλάνο. Τα μπινελίκια των ανδρών που προσπαθούσαν να κλέψουν στην ουρά και να βγουν πιο μπροστά και οι γκρίνιες των γυναικών προς τους άνδρες τους που δεν τα κατάφερναν μου υποδείκνυαν ένα πράγμα: πλησιάζω στην πατρίδα.
(Για όποιον άντεξε να φτάσει μέχρι εδώ: Το set των φωτογραφιών του Nottingham και το set του Λονδίνου στο Flickr.)
