Τα πρώτα 100χλμ είναι τα δύσκολα
Αυτό το μήνα έτρεξα. Έτρεξα πάνω από 100 χιλιόμετρα.
Βέβαια, υπάρχει ένα ψέμα στον τίτλο. Δεν είναι μόνο τα πρώτα 100, αλλά κι αυτά που έρχονται θα είναι το ίδιο δύσκολα. Όμως δεν πειράζει. Γιατί άξιζε ο κόπος και το μόνο που χρειάζεται για να το κάνεις είναι ένα καλό ζευγάρι παπούτσια.
Οι επιδόσεις μου είναι αστείες. Οι χελώνες που με συναντούν στο δρόμο γελάνε μαζί μου και οι σκύλοι με χλευάζουν. Μόνο από τις δεμένες βάρκες πάω πιο γρήγορα. Όμως ισχύει αυτό που λένε: “αρκεί να τρέχεις”. Καλύτερα αργός δρομέας από το καθόλου δρομέας.
Εξάλλου, αν αρχίσεις να μετράς τις επιδόσεις σου όσο κι αν αποθαρρυνθείς στην αρχή, γρήγορα θα τις δεις να βελτιώνονται κι αυτό σε μπριζώνει. Κάθε μέρα που θα περνάει θα βλέπεις και κάτι να πηγαίνει καλύτερα.
Ξεκίνησα να τρέχω για τους συνήθεις λόγους: αν δουλεύεις μπροστά σε έναν υπολογιστή πολλές ώρες, παίρνεις πακέτο ένα σωρό κινδύνους που αφορούν την υγεία σου.
Αλλά υπάρχουν και πιο άμεσα οφέλη:
- Το runner’s high. Υφίσταται απόλυτα. Αν δε σας πείθει ο ορισμός στο προηγούμενο link, έχω κι άλλον.
- Δουλεύεις λιγότερο αλλά πολύ καλύτερα.
Ο χρόνος που διαθέτεις για την ιστορία αυτή αφαιρείται μεν από το 24ωρό σου, αλλά πρακτικά χάνεις πολύ λίγη ώρα και η ένταση με την οποία δουλεύεις μετά από ένα καλό τρέξιμο είναι υπερπολλαπλάσια και διαρκεί. - Κοιμάσαι καλύτερες ώρες.
Αν τρέχεις πρωί, είσαι αναγκασμένος να ξυπνάς νωρίς. Άρα να κοιμάσαι νωρίς. Υπάρχει λοιπόν μια πολύ καλύτερη ισορροπία σε ό,τι αφορά τον ύπνο σου. - Φυσικά, βλέπεις διαφορά στο σώμα σου. Εννοείται.
- Αδειάζεις από τα άγχη.
Αυτό γίνεται μόνο του. Εσύ απλώς τρέχεις και η βρυσούλα αυτών που σε πιέζουν ανοίγει μόνη της και τρέχει. Τη στιγμή που επιστρέφεις από το τρέξιμο, ναι μεν δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, αλλά ο κόσμος είναι σαν καινούριος.
Για να ξεκινήσεις να το κάνεις όλο αυτό χρειάζεται απλώς να το πάρεις απόφαση. Όμως δεν αρκεί.
Το κόλπο όμως για μένα είναι να γίνει συνήθεια. Να φτάσεις σε σημείο να μην μπορείς να λειτουργήσεις αν δεν το κάνεις. Πώς το πετυχαίνεις αυτό; Με την επιμονή. Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος.
Τώρα έχω αρχίσει να σκέπτομαι ότι την επόμενη φορά που θα γίνει κάποιος αγώνας δρόμου για τον απλό κοσμάκη θα δηλώσω συμμετοχή και θα πάω να τρέξω. Θα βλέπω τους άλλους να τρέχουν πιο γρήγορα από εμένα, θα με προσπερνάνε οι παππούδες και θα τερματίζω τελευταίος και παρ’ όλα αυτά θα χαίρομαι σαν παιδάκι. Γιατί τουλάχιστον θα τερματίζω.
Το πρότυπο: Run, Forest, run!
