Η Atletico δεν είναι (μόνο) το ποδόσφαιρο
Στο ποδόσφαιρο πάντα μου άρεσαν αυτοί που “μιλούσαν στην μπάλα” και που ταυτόχρονα δεν προκαλούσαν με περίεργες φάτσες και χειρονομίες. Μου άρεσαν δηλαδή οι Zidane, οι Messi, οι Xavi, οι Figo του κόσμου αυτού. Αυτοί που με μια κίνηση άλλαζαν τη ροή του παιχνιδιού και μετά συνέχιζαν σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Στην άλλη πλευρά ήταν οι ατάλαντοι (σε ποιον αρέσουν αυτοί;) και οι προκλητικοί. Άρα, δεν πήγαινα ποτέ τους Ronaldo, τους Ibrahimović και φυσικά τους Maradona.
Με τα χρόνια όμως άρχιζα να συμπαθώ τους πολεμιστές του γηπέδου και τις ομάδες τους. Αυτούς που πάνω από τις ικανότητές τους έβαζαν το σύνολο. Ίσως γιατί κατάλαβα καλύτερα την έννοια της “ομάδας”. Ίσως γιατί εκτίμησα την ομορφιά των τίμιων και καθαρών μαχών στο γήπεδο.
Η ομάδα που δε σταματάει ποτέ
Αυτό που συμβαίνει με την Atletico Madrid και τον προπονητή τους, τον Diego Simeone, τα τελευταία χρόνια πιστεύω ότι πάει πέρα από το ποδόσφαιρο. Είναι πράγματα όπως η απόλυτη συγκέντρωση στο στόχο, η λυσσασμένη επιμονή, το να μην τα παρατάς ποτέ, το οι πολλοί να παίζουν σαν ένας για το κοινό καλό.
Η Atletico είναι μια ομάδα χαμηλού budget. Σε αυτό διαφέρουν από την αγαπημένη μου Barça: δεν έχουν τους αρτίστες, αυτούς τους θαυματοποιούς της μπάλας και το κενό πρέπει να το συμπληρώσουν με παραπάνω θέληση και ενέργεια. Τα λεφτά είναι καλό πράγμα, αλλά η κάθε ιστορία έχει χώρο και για τους λιγότερο πλούσιους.
Η Atletico χάνει τους καλύτερούς της ποδοσφαιριστές αλλά συνεχίζει πιο δυνατά. Torres (αυτός ο απίθανος τύπος που γύρισε και θα ξαναγίνει El Niño), Aguerro, Falcao και Costa: οι καλύτεροί της επιθετικοί έφυγαν σε 5 χρόνια. Ο Courtois, βασικός της τερματοφύλακας, το ίδιο. Ε και; Τους διώχνει και συνεχίζει καλύτερη. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό σε ομάδα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αλλά δεν ξέρω κι αν έχει γίνει σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα γενικώς.
Αυτή η μηχανή συνεχίζει να νικάει. Φέτος το έκανε έχοντας απέναντι της δύο ομάδες που θα εύχονται οι επόμενες γενιές να τις έβλεπαν να παίζουν: Barcelona & Bayern. Νίκησε με τον τρόπο της, τον οποίο δε βρίσκω καθόλου αποκρουστικό: παίζει διαφορετικά, αλλά ωραία. Με τρομερή ένταση και βγάζοντας τις καθόλου μικρές ικανότητες του εκάστοτε παίχτη της σε κάθε ευκαιρία.
Όλα αυτά είναι πράγματα που δεν αφορούν μόνο την μπάλα. Αφορούν οποιονδήποτε οργανισμό που δουλεύει ως ομάδα. Δεν είναι το ποδόσφαιρο, είναι η φιλοσοφία της ίδιας της δουλειάς, όποια δουλειά κι αν είναι αυτή.
(Πάντως επειδή το ποδόσφαιρο είναι μαζικό πράγμα, είναι εύκολο κάποιος να βγάλει loser τον Guardiola και άχρηστο τον Messi. Τι να κάνουμε τώρα; Να του χαλάσουμε το παραμύθι και να του πούμε ότι η Bayern έπαιξε τρομακτικά καλά; Ή ότι ο Pep είναι σε top level από την πρώτη μέρα που έγινε προπονητής; Από τον καναπέ έχει άλλη θέα.)
Εσύ σε ποια ομάδα παίζεις;
Και αναγκαστικά σκέπτομαι ότι οι περισσότεροι ούτε θαυματοποιοί είμαστε σαν τον Messi ούτε στην Bayern παίζουμε. Οι πιο καλοί από εμάς πιθανόν να βρεθούμε σε μικρές Atletico κι αν αυτό συμβεί, θα πρέπει να νιώθουμε πολύ τυχεροί.
Προσωπικά, αν πρέπει να σκεφτώ τα πράγματα που μου πήγαν καλά στο παρελθόν, κανένα δεν έχει σχέση με το ταλέντο (αυτό δεν ξέρω καν τι είναι). Όλα έχουν σχέση με την προσπάθεια, την επιμονή και το να σηκώνεσαι όσες φορές κι αν πέσεις. Για την ακρίβεια δεν έχω στο περιβάλλον μου κανέναν super προικισμένο που να κάνει μαγικά πράγματα. Ίσως γιατί αυτοί παίζουν σε άλλη ομάδα προ πολλού.
Οι καλύτερες ομάδες που έχω γνωρίσει αποτελούνται από ανθρώπους που παίζουν σαν την Atletico: με σεβασμό στον κοινό στόχο και στον συμπαίκτη, με βήματα (κι όχι άλματα) βελτίωσης, έτοιμοι να μη σταματήσουν ποτέ την προσπάθεια no matter what. Και με έναν τρελαμένο μικρό Simeone να δίνει το σύνθημα και να παίρνει το καλύτερο που μπορεί από αυτούς χωρίς να τους καίει.
Στο τέλος μού έρχεται και η πολύ θλιβερή σκέψη μιας ολόκληρης χώρας, που ως οργανισμός είναι το ακριβώς αντίθετο από την Atletico και φρικάρω.
Αλλά δε θέλω να το κλείσω έτσι. Τα καλά πράγματα μας τραβάνε μπροστά, όχι τα μίζερα.
Το ποδόσφαιρο είναι ωραίο πράγμα, γιατί παρά τη διαφθορά του, ακόμα είναι αθλητισμός και στον αθλητισμό ο καλός αγώνας είναι η κορυφαία στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα φέτος η Atletico να είναι πρώτη σε όλα όσα συμμετέχει για να θριαμβεύσει ο χαρακτήρας της. Για μένα πάντως είναι ήδη στην κορυφή.
Δημοσιευμένο και στο Medium.
